آسم . بنا به علل ناشناخته ، جنین های مونث این خطر را 5/1 برابر افزایش می دهند.
· عفونت با هلیکو باکتر پیلوری
فرضیه ای دال برارتباط استفراغ شدید و عفونت با هلیکوباکترپیلوری مطرح شده است اما شواهدی قطعی دراین زمنیه وجود ندارد. در حال حاضر ما زنان مبتلا به استفراغ شدید را از حیث عفونت معده آزمایش نکرده یا درمان نمی کنیم . قطعا مجموعه داروهای مورد نیاز برای ریشه کنی عفونت ، در اکثر زنان باعث استفراغ خواهد شد.
· عوارض
استفراغ ممکن استطولانی ، مکرر و شدید باشد. سطح پلاسمایی روی افزایش یافته ، سطح مس کاهش یافته وسطح منیزیوم تغییری نمی کند . یافته های مقدماتی نشانگر آن هستند که یک سوم اززنان مبتلا به استفراغ شدید دارای ECG غیر طبیعی هستند و عوارض بالقوه کشنده به دنبال دهیدراتاسیون ،درجات متغیری از نارسایی حاد کلیه بروز می نماید.
عوارض بالقوه کشنده ناشی از استفراغ های مداوم عبارتند از : پارگی مالوری – ویس ، پارگی مری ، پنو موتوراکس و پنومومد یاستن.
در زنان مبتلا به استفراغ شدید حاملگی ، حداقل دو نوع کمبود ویتامین گزارش شده است . انسفالوپاتیورتیکه ( ناشی از کمبود ویتامین ) ناشایع نیست . شایع بودن عبارتند از : کوری ،تشنج و کما ( Selitsky و همکاران ، 2006 ) .گزارش شده است که کمبود ویتامین k می تواند باعث کواگولوپاتی مادر و خونریزی داخل جمجمه ای .
· درمان
روش های مورداستفاده جهت کنترل تهوع و استفراغ اوایل بارداری موءید این مطلب است که تجویزخوراکی برخی داروهای ضد استفراغ یا استفاده از شیاف های رکتال به عنوان داروهای خطاول ، آثار سودمندی به همراه دارد . در صورت شکست این روش های ساده ، بایستی جهت اصلاح دهیدراتاسیون ، کتونمی ، کمبود الکترولیت ها و به هم خوردن تعادل اسید – باز ، از محلول هایکریستالوئید استفاده نمود. جهت پیشگیری از انسفالوپاتی ورنیکه ، تیامین ( mg100 )تجویز میگردد. در مواردی که استفراغ پس از دهیدراتاسیون پایدار مانده و درمان سرپایی باشکست مواجه می گردد ، توصیه می شود فرد بستری گردد. در این شرایط داروهای ضداستفراغ ( پرومتازین ، پروکلرپرازین و متوکلوپرامید ) به صورت تزریقی تجویز میشوند. شواهد اندکی دال بر کارایی گلوکوکورتیکوئیدها وجود دارد . دردو کارآزمایی کوچک مشخص شد که متیل پردنیزولون هیچ مزیتی بر دارونما ( placebo ) ندارد اما میزان بستری مجدد در گروهی که تحت درمان با استروئید قرار گرفته بودند به نحو قابل توجهی پایین تر بود.
تجویز پالس ای هیدروکورتیزون بر متوکلوپرامید ارجحیت داشته و باعث کاهش استفراغ و بستری مجدد میگردد. آنتاگوئیست های سروتونین ، موثرترین درمان جهت کنترل تهوع واستفراغ ناشی از شیمی درمانی هستند. با این حال طی یک کارآزمایی مشخص شد که اندانسترونارجحیتی بر پرومتازین ندارد. گزارشات موجود در زمینه استفاده ازانتاگونیست های سروتونین در دوران بارداری محدود هستند ، اما شواهدی دال برتراتوژن بودن این داروها در دست نیست.
در صورت استمراراستفراغ پس از بستری کردن فرد ، بایستی اقدامات مناسبی را جهت رد بیماری های زمینهای انجام داد. آندوسکوپی روند درمان را تغییر نمی دهد. از جمله بیماری های زمینهای که می توانند باعث استفراغ شوند ، می توان به موارد ذیل اشاره نمود : گاستروانتریت، کوله سیستیت ، پانکراتیت ، هپاتیت ، اولسرپپتیک و پیلونفریت .
به علاوهپرهاکلامپسی و کبد چرب را نیز بایستی پس از اواسط بارداری مد نظر قرار داد. هر چندتیروتوکسیکوز بالینی به عنوان یکی از علل استفراغ شدید مطرح شده است ، اما محتملتر است که افزایش غیر طبیعی سطح تیروکسین سرم ، معلول افزایش سطح hCG سرم باشد.
پس از درمان اکثربیمارات پاسخی مناسب نشان داده و می توان آن ها را با تجویز داروهای ضد استفراغمرخص نمود. در اکثر مطالعات آینده نگر نرخ بستری مجدد 25 تا 35 درصد گزارش شده است.
در مواردی که فاکتورهای اجتماعی و روانی نیز در ایجاد بیماری نقش دارند، افراد عموما حین بستریبه اندازه قابل توجهی بهبود می یابند ، اما ممکن است بیماری پس از ترخیص عودنماید. در این موارد ، کمک کردن در حل مشکلات روانی – اجتماعی می تواند مفید باشد.
· حمایت تغذیه ای
در موارد معدودی که استفراغ مقاوم به درمان فرد می یابد ، تغذیه روده ای را بایستی مد نظر قرارداد. طبق تجربه تنها تعداد بسیار معدودیاز زنان به تغذیه وریدی نیازمند می شوند. با بررسی 166 زن باردار مبتلا به استفراغشدید دریافتند که در 16 درصد از بیماران تعبیه راه وریدی جهت تغذیه ضرورت یافت .
عوارض این اقدامعبارت است از : سپسیس ( 25 درصد ) ، ترومبوز ( 1 مورد ) و اندوکاردیت عفونی ( 1مورد ).